boruto - Bölüm 4

Prolog – Yıkılmış Bir Dünyada Hayatta Kalmanın Üç Yolu

“Yıkılmış bir dünyada hayatta kalmanın üç yolu vardır.
Bazılarını artık hatırlamıyorum.
Ama bir şeyden eminim: şu anda bu satırları okuyan sen, hayatta kalacaksın.”

— Yıkılmış Bir Dünyada Hayatta Kalmanın Üç Yolu [Tamamlandı]

Eski telefonumun ekranında bir web roman platformu açık duruyordu.
Sayfayı aşağı, sonra tekrar yukarı kaydırdım. Kaçıncı kez yaptığımı bilmiyordum.

“Gerçekten mi? Bu kadar mı yani?”

Bir daha baktım. “Tamamlandı” ibaresi şüpheye yer bırakmıyordu.
Hikâye bitmişti.

[Yıkılmış Bir Dünyada Hayatta Kalmanın Üç Yolu]
Yazar: tls123
3.149 bölüm.

Kısaca “Hayatta Kalma Yöntemleri” diye bilinen bu roman, devasa uzunlukta bir fantastik hikâyeydi.

Ortaokul üçüncü sınıftan beri bu romanı düzenli olarak okuyordum.
Okulda zorbalığa uğradığımda,
üniversite sınavında batırıp üçüncü sınıf bir taşra üniversitesine girmek zorunda kaldığımda,
kura talihsizliğim yüzünden cephe birliğine gönderildiğimde…
ve şimdi, büyük bir yan kuruluşta hâlâ kadroya alınmamış bir sözleşmeli çalışan olarak…
Lan, yeter artık düşünmeyelim. Neyse.

Yazarın notu: “Hayatta Kalma Yöntemleri’ni buraya kadar okuduğunuz için çok teşekkür ederim! En kısa zamanda epilogla görüşmek üzere!”

“Ah… Demek epilog hâlâ kalmış. O zaman bir sonraki gerçekten son bölüm olacak.”

Çocukluğumdan yetişkinliğime kadar uzanan on yıllık bir yolculuğun sonuna gelmiştim.
Bir dünyanın sona ermesinin hüznüyle, o dünyanın nihayetine ulaşmanın huzuru karışmıştı içimde.
Son bölüme bir yorum yazma kutusu açtım ve cümlemi birkaç kez sildim, yeniden yazdım.

— Kim Dokja: “Yazar, bugüne kadar her şey için teşekkürler. Epilogu sabırsızlıkla bekliyorum.”

Bu kelimeler içtendi.
Hayatta Kalma Yöntemleri benim hayatımın romanıydı.
En popüler roman değildi, ama benim için en iyisiydi.
Söylemek istediğim çok şey vardı ama yazamadım.
Kelimelerim, yazarı istemeden incitebilir diye korktum.

— Ortalama 1,9 görüntülenme.
— Ortalama 1,08 yorum.

Bunlar Hayatta Kalma Yöntemleri’nin istatistikleriydi.
İlk bölüm 1.200 kez görüntülenmişti,
10. bölüm 120’ye düşmüştü,
50. bölüm 12,
100. bölümse… sadece 1.

1 görüntülenme.

Bölüm listesindeki o “1” rakamlarını gördüğümde içim burkulmuştu.
Arada bir “2” de oluyordu ama muhtemelen yanlışlıkla basan biriydi.

“Teşekkür ederim.”

Yazar, 10 yıl boyunca 3.000’den fazla bölümü sadece 1 okuyucu için yayımlamıştı.
Gerçekten yalnızca bana ait bir hikâyeydi.
“Öneri Panosu”na girdim ve klavyeye hızlıca yazmaya başladım:

— “Harika bir roman öneriyorum!”

Yazar bana bedava tamamlanmış bir roman vermişti;
ben de ona bir öneri bırakmalıydım.
“Tamamlandı” butonuna bastım, yorumlar yağmaya başladı.

— “Yeni bir trol geldi galiba, aynı romanı defalarca önermiş.”
— “Bu adam yasaklı değil mi? Yazar kendi romanını mı tanıtıyor burada?”

Birden dank etti.
Birkaç ay önce aynı şeyi yazmıştım.
Anında sayfa, “ilgi manyağı”, “aptal” gibi yorumlarla doldu.
Yüzüm kızardı.

Yazar da bunu görecekti elbette.
Hemen silmeye çalıştım ama “rapor edildiği için silinemez” mesajı aldım.

“Lanet olsun…”

İçimde buruk bir tat.
Samimiyetle yazdığım öneri, romanın lekesi olmuştu.
Bir kişi bile biraz dikkat etseydi…
Bu kadar güzel bir hikâyeyi neden kimse okumuyordu?
Yazara bağış yapmak istedim ama maaşım zar zor yetiyordu.
Tam o anda bir bildirim geldi:

Yeni bir mesajınız var.

Gönderen: tls123

— “Teşekkür ederim.”

Bir an beynim durdu.

— Kim Dokja: “Yazar mı bu?”

Evet, tls123 — Hayatta Kalma Yöntemleri’nin yazarıydı.

— tls123: “Sonuna kadar yazabildiysem senin sayende. Ayrıca yarışmayı da kazandım.”

İnanamadım. Hayatta Kalma Yöntemleri bir yarışma mı kazanmıştı?

— Kim Dokja: “Tebrikler! Hangi yarışma bu?”
— tls123: “Bilmezsin, küçük bir yarışma sadece.”

Belki de gerçekten küçük bir yarışmaydı,
ama ben inanmak istedim.
Belki başka bir platformda büyük yankı uyandırmıştı.
Biraz üzülmüştüm ama hikâyenin tanınması yine de güzeldi.

— tls123: “Sana özel bir hediye yollamak istiyorum.”
— Kim Dokja: “Hediye mi?”
— tls123: “Bu hikâye senin gibi bir okuyucu sayesinde var oldu.”

İstediği gibi e-posta adresimi verdim.

— tls123: “Ah evet, parasallaşma tarihi de belli oldu.”
— Kim Dokja: “Gerçekten mi? Ne zaman başlıyor? Böyle bir şaheser zaten ücretli olmalıydı.”

Yalandı.
Hayatta Kalma Yöntemleri günlük yayınlanıyordu.
Aylık 3.000 won demekti bu —
benim için o, marketten aldığım bir öğle yemeği demekti.

— tls123: “Yarın başlıyor.”
— Kim Dokja: “O zaman epilog ücretli mi olacak?”
— tls123: “Evet, maalesef öyle.”
— Kim Dokja: “Tabii ki öderim! Son bölümü satın alacağım!”

Sonrasında cevap gelmedi.
Yazar siteye girmiş, teşekkür etmiş ve çıkmıştı.
Bir hüzün çöktü üzerime.
Başarılı olunca insan böyle mi oluyordu?
Hayranlık yerini kıskançlığa bıraktı.

“Belki bana 50.000 wonluk hediye kartı yollar, ha?”

O sırada böyle safça düşünmüştüm.

Oysa ertesi gün dünyanın halini kimse tahmin edemezdi.